Wist je dat een ieder van ons als kind kwetsuren oploopt?
Je valt, je stoot je hoofd ergens tegen,… We worden letterlijk groot met vallen en opstaan. En ook emotioneel gebeurt er zoveel met dat kleine mensje.
Bij je geboorte, zo puur en onbevangen. We verwachten dat zo’n lieve baby omringd zal worden door onvoorwaardelijke liefde en koestering. Jammer genoeg is dit voor een deel van ons niet of nooit voelbaar geweest. Een ouder die de connectie niet kon maken of voelen, problemen binnen het koppel of gezin,… Onbewust zal deze kleine lieve baby dit aanvoelen.
Gelukkig heeft een groot deel van ons deze koestering wel mogen ontvangen.
Maar als dit niet zo was, dan kunnen er op zo’n jonge leeftijd reeds bepaalde overtuigingen of gevoelens ontstaan.
“Ik ben vast niet welkom”.
“Ik ben niet goed genoeg voor mijn ouders”.
“Ze zien mij niet graag, wat is er mis met me?”
….
Maar ook later, wanneer je bijvoorbeeld valt en er niemand is om je terug overeind te helpen.
Of als je thuiskomt na een dagje in de kleuterklas, en je popelt om jouw mooi kunstwerkje aan je ouders te tonen. Maar zij hebben het even te druk, want er moet ook eten op tafel komen te staan.
Als zo’n situaties zich herhaaldelijk voordoen dan zullen bestaande overtuigingen versterkt worden, of je zal ze hier net gaan creëren.
Het ene kind is natuurlijk het andere niet.
Maar het gros van de kinderen zal hier opnieuw gedachtes krijgen zoals:
“Ik heb geen mooi kunstwerkje gemaakt, want mama en papa willen het zelfs niet zien.”
“Ik ben niet belangrijk genoeg.”
“Voor mij is er nooit tijd.”
….
Stroken deze overtuigingen met de realiteit?
Het is een interpretatie van het kind in een bepaalde situatie.
Doen ouders dit doelbewust?
Neen, ze proberen eigenlijk keihard voor hun gezin te zorgen en beseffen zelfs niet dat bepaalde overtuigingen daardoor zouden kunnen ontstaan.
Dus lieve ouder, als je dit leest, neem jezelf niets kwalijk als je jou herkent in zo’n situatie.
Want ik ben ervan overtuigd dat je handelt met de beste bedoelingen voor je kind.
En dat je jouw kind een zo goed, mooi en gelukkig mogelijk leven wil geven.
Lief kind, als jij dit leest, verwijt je ouders zeker niets.
Ze doen echt hun best!
Sommige ouders hebben zelf als kind ook niet die aandacht gekregen voor een tekening. Dus ze kennen het belang ervan misschien niet. Of ze hebben niet geleerd op een emotionele manier te geven, maar enkel materialistisch.
“Dus vergeef jezelf, vergeef je ouder.”
Ik geloof dat we deze “kwetsuren” als kind nodig hebben, om op latere leeftijd te kunnen groeien naar meer bewust zijn over onszelf, onze emoties, gedachten, gedragingen, relaties,…
Weet dat als jij nu in je volwassen leven geconfronteerd wordt met het gevoel niet goed genoeg of niet belangrijk genoeg te zijn, dat dit vaak ontstaan is in je vroege kindertijd.
Er bestaan prachtige oefeningen waarbij je in contact wordt gebracht met jouw innerlijke kind.
Je leert het zelf te dragen en onvoorwaardelijke liefde te geven. Daar waar je als kind een tekort ervoer, kan je het nu bij jezelf helen.
Het is een tool die ik bijna dagelijks gebruik in mijn praktijk als lichaamsgericht psychotherapeute-klinisch psychologe. Bijzonder hoe een mens zelf over zoveel kracht beschikt om zichzelf opnieuw te genezen.
Ik hoop dat mijn blog jou meer inzicht heeft gebracht. En mochten er toch enkele vragen rijzen, mail gerust naar sofie_deschaepmeester@hotmail.com
Lieve groet,
Sofie De Schaepmeester
